Transgenders slopen competitie tijdens Indoor Atletiek-kampioenschappen voor vrouwen

Iedereen moet zijn wie 'ie wil zijn, zolang hij of zij of hoe die persoon ook maar genoemd wil worden er maar niemand tot last mee is. Echter: hoe gaat dat met sport?

Afgelopen weekend domineerden twee transgenders de Girls Indoor Track Championships in Amerika en na deze wedstrijd laaide de discussie weer op. (Artikel over deze wedstrijd hier.) Door het testosteron-niveau van transgender-deelnemers hebben ze een enorm voordeel waardoor er (puur biologisch gezien) mannen meedoen aan een vrouwencompetitie.

Deze week begint tevens de rechtszaak die Caster Semenya aanspande tegen de IAAF. Zij werd geboren met een te hoge testosteronspiegel waardoor zij een stevig voordeel heeft in de dameskampioenschappen. Ze werd verplicht om met medicijnen haar testosteron-niveau naar "vrouwelijke waarden" te brengen maar spande al eerder een succesvolle zaak aan om dat te bestrijden. Het IAFF verplichtte haar die medicijnen opnieuw, maar Semenya gaat daar deze week tegen in beroep. (Artikel hier.)

Is dit nu eenmaal een gevolg van het feit dat we in 2019 leven? Moet er een aparte competitie worden opgezet voor transgenders, of moeten atleten gewoon meedoen in de competitie die zich kan meten aan hun testosteronspiegel? Het wachten is op de eerste sporter die zich tot transgender laat uitroepen om op die manier de competitie te verpletteren, als dat niet al gebeurd is. Voordat je het weet loopt Emile Ratelband mee in een peutermarathon omdat hij zich zo jong voelt...

Overigens kennen we dit fenomeen in Nederland ook. Kent iemand Foekje Dillema nog?